In 2013 (of was het toch ooit eerder?) koos ik bij de “wereldberoemde” Bentheimer Waldtocht” van de Losserse Wieler Club (LWC) voor de lange afstand. Ik geloof dat ik toen op zo’n 75 kilometer uit kwam. Wij deden de zogenaamde (Duitse) Skiheuvel aan. Die heb ik tot halverwege beklommen. Achteraf bleek het voor mij onmogelijk om terug te vinden WAAR die Skiheuvel zich dan wel precies bevond. Het bleef in mysteriën gehuld. Toch bleef ik jarenlang zoeken naar de juiste locatie en uiteindelijk wist mijn fietskameraad Johan van D. opheldering te verschaffen. Wij spraken af om op donderdag 19 november 2020 richting het oosten van Bad Bentheim te rijden en vanuit daar de Skiheuvel aan te vallen. Wij gingen om 11.00u vertrekken vanaf mijn huisadres. Johan moet dan heen en terug vanaf zijn woning in de binnenstad van Enschede 2 x 5 kilometer extra afleggen. Ik besloot om nog vóór ons vertrek die afstand alvast te rijden. Dat viel mij overigens wat zwaar, ik was niet vooruit te branden. Kwam dat misschien doordat ik de dag ervoor samen met Eugène L. de halve Twickel route had gereden (er stonden na afloop 73 kilometer op mijn fietscomputertje). Ik zag er daarom tegenop om direct de volgende dag die Skiheuvel op te gaan zoeken. Maar goed, ik kon niet meer terug. Afspraak is afspraak.
Ik maak klarigheid en prop nog snel een dikke boterham met roomboter en pindakaas (met stukjes noot) naar binnen. Met een kopje volle melk er bij. Buienradar voorspelt regen, de temperatuur kun je voor november als mild omschrijven en er staat windkracht 4 uit het zuidwesten. Dat betekent op de terugweg wind tegen (ik zie er nu al tegenop). Maar op de weg naar Losser kunnen wij moeiteloos een aangenaam tempo onderhouden van zeker 28 km/u (wind mee hè). Johan leidt ons via prachtige achterafpaadjes via Overdinkel de grens over. Wij komen over bospaden wat te dwalen door het Rühenberger Venn. Een korte pauze en dan op het Gildehauser Venn af. Ik mag voorop (en dus lekker mijn eigen tempo draaien). Johan is hartstikke lief voor mij want hij houdt goed in de gaten dat wij “gezellig” bij elkaar in de buurt blijven. Bad Bentheim nadert, even wat zoeken naar de juiste richting. Johan zoekt steile paden, ik moet mij behoorlijk inspannen. En dan moet (potverdomme) die Skiheuvel nog komen! Wij komen op het hoogste punt en Johan suist over de met vochtige bladeren bedekte bospaden naar beneden. Ik laat hem gaan want ik ben onder dergelijke omstandigheden te vaak op mijn bek gegaan.
Wij komen aan de oostkant van Bad Bentheim en steken de B403 over. Er volgen wat links- en rechts-affertjes en dan duiken wij na 1 uur en 40 minuten “ploeteren” bij kilometerstand 31 een “geheim” paadje in. Is dít nu die Skiheuvel? Ik herken er niets aan. Wel moet ik uiterst geconcentreerd blijven want het pad is zeer smal en de Bentheimer zandsteenrotsen piepen vervaarlijk glibberig door het bladerdek. Ingrediënten genoeg om onderuit te gaan, temeer omdat het wéér is begonnen te miezeren. Ik blijf op de been, dan gaat het scherp linksaf en sta ik ineens oog in oog met ………. de Skiheuvel! Ik ga nu over tot wat ik mij voorgenomen had: zonder afstappen naar de top. Ik span mij tot het uiterste in. Ik werp daarbij soms blikken op de snelheidsmeter van mijn fietscomputertje. Ik zie de kilometers per uur dalen en dalen. Bij 7 km/u rij ik gewoonlijk tegen de Paasberg op, dus dat gaat goed. De top komt beetje bij beetje steeds dichterbij. Ik forceer mijn ademhaling, mijn bril begint (heel irritant) te beslaan, ik adem steeds diepere teugen zuurstof. Mijn tempo komt nu bij het wandeltempo van 5 km/u te liggen. Ik blijf volhouden, mijn spieren beginnen te protesteren. Als ik zie dat ik nog slechts 4,2 km/u draai, breek ik en is het afgelopen. Ik moet tóch van de fiets (potverdomme). De top is nog slechts 100 meter ver (potverdomme). Ik maak van de gelegenheid gebruik om maar wat aantekeningen in mijn notitieblokje te maken. De laatste 100 meter gaan mij dan zonder afstappen toch nog lukken. Johan maakt er een prachtig filmpje van. Ik zag hem naar boven rijden terwijl hij (net als Chris Froome) zijn pedalen als een “koffiemolentje” ronddraaide.
De Skiheuvel is ongeveer een kilometer lang. Wij pauzeren in een soort bushokje en gaan weer op de terugweg. Het gaat steil naar beneden en blijft het toch opletten geblazen. Ik laat mij niet verleiden om dat vooral niet te snel te doen (het is aan te bevelen om net zo snel naar beneden, als naar boven te gaan). Wij steken via een brug de B403 weer over en langs de “Freilichtbühne” gaan wij op het centrum van Bad Bentheim aan. Opeens torent de in zonlicht badende “Pulverturm” hoog boven ons uit. Wij rijden er over de spekgladde en daardoor glibberige kinderkopjes langs (uitkijken geblazen) want wij willen ooit wel weer een keer thuis komen. Weer moet ik mij zeer inspannen en zeker als wij op de molen van Gildehaus aangaan. Mijn bovenbenen “brullen”. Wij pauzeren kort bij die molen na 41 kilometer (met zicht op de in nevelen gehulde Alphatoren in Enschede).
En dan gaan wij echt weer op huis aan. Op topsnelheid langs dat overbekende spoorlijntje, prachtig. Ik begin weer maniakaal te rekenen hoeveel kilometer wij nog te rijden hebben. Het zonnetje komt er nog even bij, wij zien zelfs een regenboogje verschijnen. Toch komt de miezerige regen weer terug. Nog even een kort plaspauzetje met zicht op een boerenstee, met daarachter door felle zon oplichtende windmolens van groteske omvang. Via klooster Bardel en de oostzijde van Losser knallen wij over voornamelijk asfalt al slipstreamend op huis aan. Het is inmiddels wel genoeg geweest. Het grappige is, dat de wind enigszins gedraaid is. Wij hebben hem op de weg tussen Losser en Glanerbrug niet meer pal tegen maar iets meer van de zijkant uit het westen. Helemaal goed.
Om 14.30u zijn wij weer terug op mijn huisadres. Snel even de waterstraal over onze mtb’s en een warm kopje koffie onder ons afdak (met voor mij daarbij een 55g (E) N’Joy White Chocalate (blueberry flavour) Protein Bar (only 208 kcal)). Johan vertrekt al snel weer voor zijn laatste 5 kilometer naar huis. Ik ga minutenlang onder de heerlijk warme douche en heb daarna een (zeer) voldaan gevoel bij onze gezamenlijke onderneming. Het was een buitengewoon prachtige tocht en bevordert de kameraadschap. Dit pakken ze ons nooit meer af!
En dan nog even de statistieken. Mijn Cat Eye fietscomputertje schakelde ik in bij ons vertrek en sloot af met 58 kilometer (gemiddeld 20,2 km/u). STRAVA noteert op mijn mobiele telefoon een totaal van 68 kilometer (dus inclusief die extra 10 kilometer om met Johan gelijk te bleven). Na afloop van de onderneming moet ik echter tegen de avond onze Kia Sportage na de APK beurt bij Auto Bleeker uit Oldenzaal ophalen waardoor ik nog eens 12 kilometer extra op de fiets moet rijden (en ik natuurlijk weer een regenbui over mij heen krijg). En dat betekent dat ik vandaag dus :
68 + 12 = 80 kilometer op de fiets heb gezeten (potverdomme)!
En na de avondmaaltijd dan natuurlijk mijn beloning. Het wordt een flesje Steenbrugge Quadrupel. Een spiksplinternieuw extra moutig donker biertje (10%) dat in een fourpack bij de Aldi voor slechts euro 3,19 (aanbieding) wordt aangeboden. En met dat biertje is volgens mij helemaal niks mis mee (het komt volgens mij zelfs in de buurt van de trendsetter uit 1991 van La Trappe Quadrupel).