Moet ik mij zorgen maken? Ik was er maandenlang naar op zoek geweest en ik had er flink voor gespaard. Vier weken geleden haalde ik bij Vos Bikes in Losser mijn splinternieuwe Sensa mtb op. In mijn gewone burgerkloffie reed ik er mee naar huis via het fietspad langs de weg tussen Losser en Glanerbrug. Ik probeerde al snel uit tot welke topsnelheid ik kon komen. Ik kwam bij een licht windje tegen, tot 28 km/u. Ik wilde nog een tandje bijschakelen maar tot mijn verwondering waren de “smaken” op. Het lukte mij niet om sneller te gaan. Nou ja, ik had ook gewoon mijn alledaagse kleren aan, zoals mijn bomberjack. Met de club Young Bikers en gestoken in mijn (ook) volledig nieuwe rood/zwarte Vos Bikes wielerkleding zou het vast wel beter gaan. Maar dat ging het niet. In de twee ritten die volgden liep ik tegen dezelfde problemen op. Wel was ik zeer tevreden over de prestaties op de single tracks. De Sensa vrat zich makkelijk en soepel schakelend door de lastigste stroken. Ik kwam aan het tobben want wilde nog niet van een miskoop spreken. Wel bestelde ik bij Vos een voorblad met 36 tandjes i.p.v. de 34 die ik nu heb. Levertijd eind juni (2021). Maar goed, mogelijk lagen de problemen ook bij mij zelf. Ik weet dat ik met mijn 97 kilo eigenlijk te zwaar ben. Bergafwaarts levert mij dat voordeel op, maar omhoog dus niet. En daar ging ik wat aan doen. Ik berekende mijn BMI en kwam tot 29 en dat valt in de oranje categorie “hoog” (ook als je niet mtb’t). Maar met drie kilo er af (of een paar centimeter méér lichaamslengte) kwam ik al snel in de goede, groene strook terecht.
In de week voorafgaand aan zondag 18 april wist ik tot een gewicht van 95,6 kilo te komen (niet meteen gaan overdrijven vond ik). Was dat voldoende om beter te presteren? In de WhatsApp groep blijft het wat stil nadat Eugène L. en ik hebben afgesproken om 09.30 vanaf DWS te vertrekken. Gaan wij met z’n tweeën op pad? Maar daar verschijnen Herman van O., Marcel F. en ook Frans M. Wij zijn dus met vijf en gaan Noordwaarts. Ik waarschuw Eugène dat hij deze keer nu eens niet moet denken dat wij met een touretappe bezig zijn. Frans heeft een globale route in zijn hoofd. Hij rept van de waterspaarbekkens en Deurningen en wil liever niet voorop. Maar uiteindelijk nestel ik mij naast hem en gaan wij eerst maar op Lonneker aan. Ik weet die spaarbekkens wel te vinden. Het gaat in een aangenaam tempo. Na 12 kilometer de standaard pauze op de T-splitsing Witbreuksweg/Pompstationweg. Daar staat ook een prachtig Fietsknooppuntbord en kunnen wij de vervolgroute uitstippelen. Herman heeft een vastomlijnd idee hoe verder te gaan. Maar kort hierna staan wij wat besluiteloos voor een wit hek en krijgen de waarschuwing van een wandelaarster dat er niet gefietst mag worden (en dat wij een bekeuring krijgen als de boswachter ons betrapt). Maar op het groene bordje staat nergens dat het verboden is om hier te fietsen. Wij wagen het er op en worden beloond met het zicht op een koppeltje reeën. Herman weet de weg, hij leidt ons langs het Sterrenbos en over de A1. Daarna kom ik op nog nooit door mij be(t)reden asfalt. Dan volgt na een kilometertje of 20 de zogenaamde “grote” pauze. Dat doen wij in een heerlijk zonnetje bij een Mariakapelletje. Een langsflitsende hardloopdame ziet mijn geklungel om de hele groep op een selfie te krijgen en biedt aan om ons op de gevoelige plaat vast te leggen. Het wordt een prachtig tableau, leuk voor later.
Wij vallen het single track Hulsbeek aan en volgen eerst de blauwe, daarna de gele route. De Sensa houdt zich prima. Schakelen, draaien, keren en sprintjes omhoog gaan moeiteloos. Wij verlaten het recreatiegebied en gaan weer op huis aan. De noordenwind moeten wij nu in de rug gaan krijgen. Ik kan goed meekomen. Maar dan gaat het de Lonnekerberg op. Droge en stoffige single tracks. Bovendien gaat het dus omhoog en daar ligt niet mijn kracht. Ik volg de club maar die sluipt langzaam bij mij weg. Als wij over het hoogste punt heen zijn probeer ik weer aan te sluiten maar ik mis dus wat tandjes. Overigens, later zie ik op STRAVA dat ik op de “Berg” zelfs Persoonlijke Records heb gebroken. Herman doet weer eens lief voor mij en vangt mij op. In zijn slipstream weet ik kort voor Lonneker weer aan te sluiten. Ik heb inmiddels niet alleen wat last van zere gewrichtjes in mijn linker duim maar ook lijkt mijn zeemleren fietsbroekje zo langzamerhand wat aan de dunne kant te raken want ik krijg een zere kont. Wij vallen in het groene verkeerslicht bij de oversteek naar de Lonneker Molen. Eugène en Frans gaan voorop. Ik doe mijn best om bij te blijven maar het gaat dus weer eens een beetje omhoog. Frans en Eugène trappen lekker door. Op de Rooskerweg meen ik dat zij deze keer eens rechtdoor gaan in plaats van standaard rechtsaf richting Bonekampweg. Ik kies dus óók voor rechtdoor, Herman en Marcel volgen mij maar vragen zich hardop af of ik wel de juiste route koos. Een bijzondere situatie want nooit eerder splitste de club YB zich al kilometers voor de “finish” op. Nou ja, het is nu even niet anders. Wij vervolgen onze weg en gaan via de Glanerbruggeweg strak op huis aan (en permitteren ons de laatste kilometers zelfs een cooling down). Mij interesseert het verder geen enkele biet wie van de twee “koplopers” uiteindelijk deze “touretappe” heeft gewonnen.
Om 11.50u ben ik weer thuis. Mijn Microboard (op de Trek had ik een Cat Eye) fietscomputer presenteert 42,2 kilometer, afgelegd met een gemiddeld van 22,0 km/u. Op de Lonnekerberg scoorde ik 34 km/u als maximum (dat zou dus hoger moeten worden met 36 tandjes voor). Toch cijfers waar ik niet echt ontevreden mee moet zijn. Het motiveert mij in ieder geval om verder aan mijn gewicht te blijven werken. En dan zien wij komende zondag wel hoe dat af gaat lopen. Op hulp van Herman hoef ik dan niet te rekenen want hij gaat met de camper op stap. Ik sta er dan dus helemaal alleen voor.