In 1951 werd ik in Den Helder geboren. Ik groeide er op, maar op mijn 20e kwam ik als Kort Verband Vrijwilliger bij de Luchtmacht in Duitsland terecht. Na 4 jaar zat mijn militaire dienst tijd er op en kwam ik in 1975 in Enschede terecht. Vanaf dat moment keerde ik met grote regelmaat voor kortere of langere tijd terug naar mijn familie en geboortegrond. De kust en Waddeneilanden bleven tenslotte trekken. Het klimduin in Schoorl kende ik als een fraai wandelgebied.
In Enschede begon ik in 2002 (voorzichtig) met mountainbiken. Deze sport steeg in de jaren daarna in populariteit. Er werden her en der rond Enschede prachtige mtb routes gecreëerd. De één nog fraaier dan de andere. Met kleurrijke bolletje/pijltje pictogrammetjes kon je moeiteloos en zonder verdwalen mooie stukken fietsen. Maar niet alleen rond Enschede, ook elders in Nederland werden routes uitgezet. En zo kwam ik door mijn interesse voor Noord Holland een paar jaar geleden aan de weet dat in de duinen van Schoorl een mtb route was uitgezet. En dat traject werd met grote regelmaat als zodanig “uitdagend” beschreven dat het niet geschikt voor mij leek te zijn. Echter, ik had in de loop der jaren toch wel enige ervaring en conditie opgebouwd. Het werd mijn doel om die route zeker een keer te gaan rijden.
De zomer van 2019 besloten wij nu eens (zonder kinderen) in Nederland door te brengen. Wij kozen er voor om met de caravan een paar weken op de lommerrijke City Camping Donkere Duinen in Den Helder te gaan staan. En dus plande ik een middagje in om die duinroute in Schoorl aan te gaan vallen. Ik had al wat verkenningen uitgevoerd op internet. Fietsenwinkel Schoorl aan de Laanweg 7 ging mijn startpunt worden. En daar ging ik voor € 25,00 een Merida Big Nine 600 huren. Een fiets met slechts 1 voorblad, schijfremmen en 29 inch wielen (een gevuld bidonnetje en een helm is bij de prijs inbegrepen). Voor dat “apparaat” Big Nine was ik al aan het sparen want op mijn huidige (onvolprezen) Trek 6500 met 3 voorbladen, remblokjes en 26 inch wielen word ik gewoon uitgelachen.
Maandagavond 5 augustus nuttig ik slechts één Texelse Stormbock en vooruit, nog een Duvel Citra Hop. Dinsdagmorgen 6 augustus sta ik fit op en na een kadetje met kaas als ontbijt meld ik mij bij de verhuurder. Ik heb mijn eigen helm en wielerkleding meegenomen. Dat bidonnetje blijkt slechts gevuld met water. Ik krijg er op mijn verzoek een isotoon “poedertje” aan toegevoegd. Ik krijg uitleg over schakelen en remmen. En verder wat aanwijzingen hoe ik op de route kan komen. Vanaf het verhuurbedrijf de fietsknooppunten 45 en 47 volgen en na de uitspanning De Berenkuil kom je “vanzelf” op de route. Spannend allemaal, hoe ga ik dit overleven?!
Ik vertrek om 14.00u en volgens mijn berekeningen zou ik dan na enige tijd wel eens een keertje op die route moeten uitkomen. Maar niks hoor (GVD, dat begint alweer goed). Een toevallig passerende MTB’er klamp ik aan. En hij weet mij (lacherig) te vertellen dat ik nog een meter of 10 door moet rijden. En verdomd, daar staat een aanwijzingsbord en kan ik de duinen in gaan. Het schakelen met slechts twee handeltjes (rechts voor aan het stuur) heb ik inmiddels onder de knie. Al snel gaat het steil(!) omhoog. ZAND!! De Big Nine doet het prima en zonder afstappen ga ik omhoog. Maar omlaag is weer een ander verhaal waarbij uiterste voorzichtigheid is geboden. Vanuit een duindal zie ik in de hoogte trieste, zwart geblakerde en half ingestorte pijnbomen spookachtig oprijzen (die zijn een paar jaar geleden allemaal afgefikt). De zandpaden zijn deels “verhard” door matten van aan elkaar geknoopte halve boomstammetjes.
Om 14.30u mijn eerste pauze in een stuk bos waar serene stilte heerst. Ik kom op adem na 5,3 kilometer. Toch verder en ik concludeer dat ik het voor mijn doen een extreem zwaar parcours vind. Veel zand, ik moet mij zeer inspannen. Maar de Big Nine vreet zich probleemloos omhoog. Zat er toch een “toverpoedertje” in mijn bidon? Het gaat steeds beter, ik begin aan het parcours te wennen. En op enig moment voel ik mij gelijkwaardig aan Mathieu van der Poel! Ik snijd de bochten soepel en haarscherp aan, glijd vloeiend door S curven, ontwijk moeiteloos boomstronkjes en voorzie al van ver de gevaarlijkste situaties. Als ik straks mijn gehuurde mtb weer ga inleveren ga ik vol trots melden dat ik de hele ronde zonder afstappen heb volbracht. Maar inmiddels weet ik dat als je in dergelijke (euforische) sferen verblijft je uiterst waakzaam voor overmoedigheid moet zijn en blijven.
De laatste kilometers volgen, met juist dan de voor mij uiterst onbegaanbare gedeeltes. Gruwelijk steile afdalingen die met waarschuwingsborden worden aangekondigd. En die nopen mij tóch om niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk weer met beide benen op de grond te gaan staan. Er zit echter nog enige ambitie in mij. Maar als er tijdens een steile afdaling opeens op hoge snelheid een boom recht op mij af komt doe ik het maar wat kalmer aan. Temeer omdat ik naarstig op zoek ben naar het monumentje dat de plek markeert waar op deze route Gerrie Knetemann (voormalig wereldkampioen wegfietsen) op 53 jarige leeftijd in het harnas in 2004 is komen te overlijden. Na een kort moment van overpeinzing toch maar verder om na 17 kilometer weer bij De Berenkuil uit te komen. Ik heb er 1 uur en 3 kwartier over gedaan met een gemiddelde van (slechts) 10 km/u. Het was een prachtige maar zeer inspannende rit.
Ik lever de Big Nine 600 weer in. Ik ben zeer onder de indruk van de (klim)kwaliteiten van deze mountainbike. Toch vraag ik mij af of ik hier uiteindelijk wel voor ga kiezen want op asfalt moest ik mij zeer inspannen om überhaupt de 30 km/u aan te tikken. En dit soort (minimum) snelheden zijn heel gebruikelijk in het clubje Young Bikers waar ik deel van uitmaak.
En dan tenslotte. Natuurlijk is de voldoening groot. Het gaat te ver om van euforie te spreken maar een passende beloning vind ik wel op zijn plaats. En die ga ik mij ook toekennen. Op een zonovergoten terrasje in het toeristische hart van Schoorl gun ik mij een koel buikje Sancti Adelberti (Miraculum Novum) Egmonds Tripel (7,5%). Een biertje dat (in licentie met de Abdij van Egmond) gebrouwen wordt met water uit de bron van de Albertus akker uit Egmond Binnen. Er gaan wonderverhalen over de genezende en helende werking van dit brouwsel. En dus nog maar één (en zo). Het is dat wij weer tijdig op de camping moesten zijn want ik moest na de zesde tegengehouden worden om de route (deze keer dus in recordtempo!) nog een keer te doen.
Uiteindelijk blijft de overtuiging dat ik een prima prestatie heb geleverd en dat stemt mij tevreden. Ik kan er weer een tijdje tegen.
Aanvulling Webmaster